Има денови кога, барем на прв поглед, сè ни изгледа во ред — сме спиеле, сме јаделе, немаме нешто конкретно што нè мачи — а сепак се чувствуваме истоштено. Тоа чувство на замор, без видлива причина, често не доаѓа од нешто големо, туку од мали секојдневни навики што тивко ни ја црпат енергијата. Навики кои не ни изгледаат штетни, а сепак го одземаат она што ни е најпотребно — внатрешниот мир.
 

Навика #1 - Телефонот ни е секогаш при рака

Незабележливо, но постојано, посегнуваме по телефонот. Проверуваме пораки, нотификации, вести, социјални мрежи. Се чини дека тоа не бара многу напор, но секој пат кога го прекинуваме вниманието за да погледнеме во екранот, му задаваме работа на мозокот. Наместо да се одмориме, ние сме во постојана ментална активност. А кога тоа се повторува десетици пати на ден, ефектот е замор што не можеме веднаш да го објасниме.
 

Навика #2 - Го „преџвакуваме“ минатото

Сите некогаш се враќаме на нешта што веќе поминале — што сме кажале, што сме можеле поинаку, што не требало да се случи. Но кога ова се случува често, станува навика што ни го троши умот. Колку и да го анализираме минатото, не можеме да го смениме. Наместо да се ослободиме, ние се вртиме во круг и остануваме без енергија.
 

Навика #3 - Правиме пауза пред екран

Често кога ќе речеме дека правиме пауза, всушност земаме телефон и почнуваме да скроламе низ социјалните мрежи. Но, тоа не е вистински одмор. Наместо да се смириме, ние несвесно го преплавуваме умот со информации, слики и споредби. Наместо пауза, добиваме нова доза стимуланси. Телото мирува, но умот продолжува да работи — без простор да се опушти.
 

Навика #4 - Кажуваме „да“ и кога не можеме

Навиката секогаш да се биде достапен и услужлив изгледа убаво, но кога доаѓа на сметка на нашата добросостојба, таа станува опасна. Ако постојано ги ставаме туѓите потреби пред своите, со време се празниме. Понекогаш, за да останеме присутни и подготвени, мора да научиме да кажеме и „не“.
 

Навика #5 - Секојдневно носиме премногу одлуки

Одлуки не се само големите избори во животот. Секој ден, по илјада пати, избираме — што да облечеме, што да јадеме, дали да одговориме веднаш, дали ова или она. Иако овие одлуки изгледаат мали, нивната количина создава ментален напор. И со тек на денот, чувството на замор се зголемува.
 

Навика #6 - Потиснуваме што чувствуваме

Често, наместо да се соочиме со тоа што нè вознемирува, ние го потиснуваме. Си велиме „не е ништо“ или „немам време сега за ова“. Но емоциите не исчезнуваат. Тие остануваат во телото, во тишината, и полека нè изморуваат. Да им дадеме простор не значи слабост — туку зрелост и грижа за себе.
 

Навика #7 - Бараме совршенство таму каде што не мора

Некои навики изгледаат како доблести — перфекционизам, на пример. Но кога постојано се трудиме сè да биде идеално, кога сами себе си сме најголем критичар, ја трошиме енергијата на места каде што можеби и не треба. Понекогаш „доволно добро“ е навистина доволно.
 

Навика #8 - Јадеме за утеха, не за енергија

Кога сме нервозни, уморни или вознемирени, често посегнуваме по храна што нè теши — благо, грицки, брза храна. Но наместо да нè нахрани, оваа храна го прави токму спротивното — ни создава осцилации во енергијата, ни ја заматува концентрацијата и ни го оптоварува телото.
 

Навика #9 - Се опкружуваме со луѓе што ни ја трошат енергијата

Не секој разговор нè полни. Некои односи се еднонасочни — секогаш ние слушаме, ние решаваме, ние сме тука. Ако постојано се наоѓаме во друштво каде што немаме простор за себе, со време чувствуваме замор и емотивна истоштеност. Потребно е и ние да добиеме, не само да даваме.