Живееме во време кога вербалната комуникација е полесна од кога било, а сепак, вистинското изразување на внатрешните емоции останува сложено и често запоставено. Во трката по обврски, успеси и социјално прифатените улоги, често ги игнорираме сопствените потреби, ги потиснуваме емоциите и несвесно му наметнуваме на телото улога која никогаш не ја избрало — да биде сведок на сè што молчиме.
Телото не заборава. Дури и кога свесниот ум решава да потисне или игнорира некоја емоција, телото ја регистрира секоја трага од неченото и неприфатеното.
Потиснати емоции
Многумина веруваат дека игнорирањето на непријатните емоции е знак на зрелост или сила. Но психосоматската медицина одамна предупредува дека потиснатите чувства не исчезнуваат. Тие ја менуваат својата форма и преминуваат од психолошко во физичко ниво. Тагата, гневот, стравот или вината кои не сме ги изразиле, не се забораваат — тие се складираат во мускулите, зглобовите, органите и дури во начинот на којшто го држиме сопственото тело.
Појавата на хронични болки, вкочанетост, дигестивни проблеми или дури и хормонални дисбаланси честопати не се само резултат на физички фактори. Тие се дел од сите емоции кои сме ги потиснале. Кога чувствата немаат каде да одат, телото станува нивниот дом.
Стресот како долготраен непријател на телото
Современиот начин на живот не го препознава стресот како исклучок, туку како норма. Живееме во постојана состојба на „борба или бегство“, каде што телото е подготвено за опасност што никогаш не престанува. Тие мали, секојдневни дози на анксиозност, притисоци и емоционални предизвици создаваат хроничен стрес кој со текот на времето ја нарушува природната рамнотежа на телесните системи.
Срцевата работа станува неправилна, мускулите остануваат во постојана згрченост, а хормоните на стресот, како кортизолот, ја саботираат способноста на телото да се регенерира и лечи. Оваа состојба го намалува и нашиот капацитет да ги препознаеме вистинските сигнали што телото ни ги праќа. Наместо да нè предупредува повремено, телото почнува да „бара внимание“ преку болки, замор и нарушен сон.
Игнорирањето на сопствените потреби — тивка форма на автоагресија
Во културата на постојана продуктивност, дури и одморот станува нешто што мора да се „заслужи“. Многу луѓе ја доживуваат грижата за себе како луксуз, а не како биолошка потреба. Со секое прескокнато спиење, одбивање помош или неможност да кажеме „не“, праќаме порака до сопственото тело дека неговите потреби се помалку важни.
Овој облик на самозапоставување со време се претвора во тивка форма на автоагресија. Телото го прифаќа ова однесување како нова норма, сè додека напнатоста, болките и хроничниот замор не станат составен дел од секојдневието.
Телото сака да биде чуено
Модерниот човек е оптоварен со идејата за совршенство. Совршено здравје, совршен изглед, совршени перформанси. Но, телото не тежнее кон совршенство. Наместо тоа, бара да биде чуено. Често е доволно само да застанеме, да вдишеме длабоко и да се запрашаме: Што ми кажува моето тело денес?
Јога, медитација или психотерапија се алатки кои нè учат да го вратиме дијалогот со сопственото тело. Да научиме да ги слушаме суптилните сигнали пред тие да се претворат во крик.
Сигналите на телото, било да се болки, напнатост или хроничен замор — се јасни повици за внимание. Понекогаш, најголемата храброст е да се соочиме со тоа што го премолчуваме и конечно да го слушнеме она што телото упорно ни го кажува.
Со тоа, не само што создаваме простор за емоционално исцелување, туку му даваме на телото она што му е најпотребно — да не биде само сведок, туку активен учесник во процесот на нашето ослободување.
УСЛОВИ ЗА ПРЕЗЕМАЊЕ
Текстовите и останатите материјали што ги објавува Омниа.мк се авторски. Крадењето авторски содржини е казниво со закон. Бесплатно преземање е дозволено исклучиво на 20 отсто од содржината со задолжително цитирање на медиумот и хиперлинк до оригиналната содржина на Омниа.мк.
