Постојат денови кога сите зборовите се излишни – или се чини дека не се доволни. Кога болката, загубата или тишината на светот стануваат прегласни, а зборовите ни стојат во грлото, не знаејќи како да излезат. Во такви моменти, грижата за другите не мора да се искаже со зборови – доволно е да се почувствува.
Во тешки денови, токму малите гестови се тие што најмногу значат.
Едно топло чајче оставено на масата. Порака – „овде сум ако ти треба“. Прегратка без прашања. Поглед со разбирање. Присуство што не бара ништо. Тоа се тивките јазици на љубовта – тие што ги зборуваат душите кога умовите молчат.
Да се грижиме еден за друг не значи секогаш да знаеме што да кажеме. Понекогаш значи да слушаме. Или само да седнеме покрај некого и да бидеме таму. Да не брзаме да „поправиме“, туку да дозволиме да биде. Да не нудиме решенија, туку „рамо за плачење“.
Истото се однесува и за нас самите. Кога деновите стануваат тешки, кога тагата или заморот стануваат потешки од зборовите – грижата за себе не мора да биде нешто преголемо. Може да биде бавна прошетка. Запишана мисла. Одмор без чувство на вина.
Во свет што постојано не тера да зборуваме, да реагираме, да бидеме „силни“ – понекогаш најхрабриот чин е да останеме тивки. Да покажеме грижа со присуство, со топлина, со човечност.
И ако веќе зборовите недостасуваат – нека недостасуваат. Но нека не недостига љубезноста. Бидејќи понекогаш, токму таа е доволна.
УСЛОВИ ЗА ПРЕЗЕМАЊЕ
Текстовите и останатите материјали што ги објавува Омниа.мк се авторски. Крадењето авторски содржини е казниво со закон. Бесплатно преземање е дозволено исклучиво на 20 отсто од содржината со задолжително цитирање на медиумот и хиперлинк до оригиналната содржина на Омниа.мк.
