Умот е приемчлив, условен и сака да се закачува за нови идеи. Недуалноста е една од овие идеи и многу луѓе го користат овој термин па може да помислите дека светот е преполн со просветлени мудреци според статиите и видеата што ги гледаме и не опкружуваат. Многу луѓе се „фалат“ со нивната способност да искусат недуалност. И тука лежи проблемот – секое искуство, мора да има искусувач и тоа е пример за дуалност. Недуалноста како збор и нема баш некакво значење освен за умот кој ужива да си ги препишува заслугите за перцепирана суперсила. Тоа е вистината како функционира егоичниот ум.
Умот го дели единственото, тотално движење на свеста на искуство и искусувач. Да се каже „Јас доживеав/доживувам недуалност“ е пример за дуалност и доказ дека сте во дуалност.
Колабирање на свеста во форма
Севкупноста на сè што постои, се случува и се манифестира е во рамките на Универзалната свест. Единствена, упорна, непрекината севкупност на сето она што е. Умот, неспособен да го согледа овој тоталитет, ја фрагментира универзалната свест за да ја објасни/разбере нејзината содржина. Во квантната физика, постои термин за ова – колапс. Од потенцијалот на целосната свест, умот го урива тоталитетот во спознавачка реалност и манифестација на сето она што се чини дека го содржи она што ние го нарекуваме постоење. Умот ја создава реалноста – дуалистичкото постоење кое е составено од спротивности и дополнувања, ладно и топло, високо и ниско, црно и бело, па дури и идеи за дуалност и недуалност. Ова е сосема јасно за оној кој едноставно може да сфати дека тој или таа не е ништо друго освен необјаснивиот, неограничен капацитет за сè што постои.
Умот ја дели целосната свест на парчиња од многу практични причини, од кои главната е да функционира во светот. Умот е алатка за дискриминација, расудување, знаење, меморија, решавање проблеми, искуство итн.
Единствениот ум што го „имате“ станува условен уште од раѓање, и го нарекуваме „јас“, личност, егоично јас, егоичен ум и други термини. Токму овој условен ум ја покренува идејата дека ние сме поединци одвоени од сè друго – природата, другите луѓе, предметите, појавите и околината. Умот, условен или не, е насочен да ги дефинира нештата, да решава проблеми, да прави диференцијации и да смета дека постои „друго“. Условениот ум суди, критикува, фантазира, сонува, се лути, се врзува, искусува алчност, копнее за секс итн. Плус, условениот ум е седиште на секоја желба, а желбата ги предизвикува сите страдања. Желбата постои затоа што условениот ум нè тера да мислиме дека сме нецелосни и дека треба да добиеме или да постигнеме нешто за да станеме комплетни. Но, како свест ние всушност веќе сме комплетни. Умот е неук, па продолжува да ги брка своите соништа.
Како дуалноста е поврзана со оваа слика на условениот ум?
Сè додека нешто перцепираме, тоа е дуалност. Сè додека гледаме или знаеме, и користиме сетило и/или ум, тогаш постои дуалност. Недуалноста е идеја проследена од луѓе кои не разбираат што лежи во основата на целата реалност, а идејата ја создава условениот ум. Кога луѓето велат дека живеат или доживуваат недуалност, тоа е затоа што не знаат што се во суштината.
Да бевме навистина во недуалност, немаше да бидеме свесни за тоа. Бидејќи живееме во овој свет на изразување и мисла што произлегува од свеста, ние сме во дуалност. Од друга страна, во длабок, длабок сон постои недуалност. Исто така, кога има целосно и апсолутно распаѓање на себството, вклучувајќи го не само умот, туку и телото и се друго, тогаш постои недуалност. Но, умот не сфаќа дека постоела недуалност се додека не ја остави оваа состојба. Меѓутоа, умот ни најмалку не може да објасни каква е таа состојба. Тоа е затоа што јазикот и комуникацијата бараат слики и комплементарни референтни точки кои можат да постојат само во дуалноста.
Сите описи и искуства апсолутно бараат дуалност. Ако бевме во недуалност, немаше да го знаеме тоа, така што оние што тврдат дека се во недуалност или ги мамат другите, се залажуваат себеси или не се сериозни.
Умот обожава да биде посебен
Условениот ум – егоичното јас – сака да биде задоволен со своите достигнувања, а тоа е стапица што го спречува да се разбуди. Апсурдно е да се тврди дека сте просветлени, во целосна свесност, во недуалност или нешто слично, бидејќи не постои „никој“ кој е просветлен или доживува недуалност. Чувството за себе всушност не постои бидејќи тоа е верување направено од акреција на мисли. Верувањето не може да стане просветлено или да биде во недуалност. А, свеста е веќе цела, па не може да стане ништо.
За потсетување, искуството од секаков вид бара двојност. Тоа е затоа што искуството бара да има искусувач.
Личноста која се смета себеси дека е во состојба на недуалност се врти во кругови. Ова е егоичното јас, неспособно да знае што е надвор од знаењето и неспособно да го види она што не може да се види.
Недуалноста е идеја слична на идејата за просветлување или да се биде буден. Тоа не се ништо повеќе од идеи создадени од условеното егоично јас. Сè додека постои нешто визуелно, чујно, кинестетичко, мирисно, доживеано, опипливо, спознајно, незаборавно или мерливо, тогаш тоа не е недуалност. Нема „јас“ во недуалноста.
УСЛОВИ ЗА ПРЕЗЕМАЊЕ
Текстовите и останатите материјали што ги објавува Омниа.мк се авторски. Крадењето авторски содржини е казниво со закон. Бесплатно преземање е дозволено исклучиво на 20 отсто од содржината со задолжително цитирање на медиумот и хиперлинк до оригиналната содржина на Омниа.мк.
