Во 60-тите и раните 70-ти светот „се отвори“ кон источната мисла. Илјадници луѓе патуваа во Индија за да седат покрај нозете на гуруата и да учат за идејата за просветлување. Битлси пишуваа песни инспирирани од древните учења, а познатиот професор по психологија на Харвард, Ричарт Алперт, стана светски познатиот спиритуален учител Рам Дас. Илјадници луѓе се собираа да го слушаат големиот Џиду Кришнамурти од Охаи до Швајцарија, па сè до Индија. Една од најзагадочените но и најбараните идеи што излегоа од оваа експлозија беше идејата за просветлување. Тоа е концепт што ја отелотворува самата тајна на животот.
Мистеријата за просветлувањето
Која е вистината за просветлувањето? Дали е можно? Или тоа е само уште еден концепт сличен на старите „добри“ верски убедувања, само завиткан во нова корица?
За многумина, просветлувањето е будење кое има врска со телесни промени, нови ставови, подобро чувство за себе, посмирено однесување и голема мудрост. Некои дури учат и мислат дека има врска со психичките сили и натприродните способности. Но, дали е ова навистина точно? Или тоа е само она што луѓето замислуваат дека е вистина, врз основа на нивните само-ограничувачки умови? За да го најдеме одговорот, треба да ја најдеме основната линија што е опишана со милениуми од големите умови – од Буда до Кришнамурти и од Сидарамешвар до Нисаргадата – кои ја објаснуваат истата порака: Нашето чувство за себе – она што го нарекуваме „јас“ не е ништо повеќе од фатаморгана. Таканаречената просветлена состојба е погрешно разбрана и погрешно протолкувана идеја. Бидејќи не постои „јас“ што постои, тогаш ова јас не може да се стане просветлено.
За вистински да се разбере ова, прво треба да се отфрли сето знаење, бидејќи јадрото на она што сме ние нема врска со знаењето, идеите, умот, телото, меморијата, учењата, фактите, науката, религијата или духовноста. Тоа е над сè, или уште подобро кажано – пред сите, такви работи.
Само-истражувачка медитација – да го најдеме она што не сме
Пронаоѓањето на суштината под егоичното јас бара длабока и упорна истрага за природата на „јас“. Тоа е потребно за да ги откриеме и двете – што сме, а што не сме. Токму овој чин на самоистражување ја разоткрива лажноста на егоичното јас, како и неограничената експанзивност и неопислива природа на она што постои дури и пред свеста. Големите умови ќе зборуваат за овој концепт, кој ја формира основата на една од четирите главни патеки на Јога – и најтешката од сите – Џнана Јога, јога на знаење.
Првиот чекор е да отфрлиме сè што мислиме дека знаеме, ни е потребно, сакаме,или чувствуваме. Зашто сите овие се артефакти на умот и телото.
Џиду Кришнамурти објаснува дека луѓето, во голема мера, се преполни со информации собрани од „втора рака“ извори. Сите овие информации – стекнато знаење – немаат никаква врска со познавање на себе си на највнатрешното ниво – трансцендентално знаење. Всушност, стекнатото знаење станува пречка, бидејќи кога мислиме дека знаеме, престануваме да обрнуваме внимание. Ако навистина сакаме да знаеме нешто на трансцендентално ниво, мора да го знаеме искуствено. Надвор од нашата сопствена реализација и искуство.
Сето знаење потекнува од минатото
Целото знаење е од минатото затоа што знаењето излегува од мислата. Мислата не може да постои во вечното „сега“, и затоа сè што се нарекува просветлување има врска со отсуството на егоичното јас, кое е создадено од мисла.
Знаењето е нешто што го собира, создава и складира умот, но, како и умот и телото, тоа е привремено. Најмногу да речеме, останува со нас цел живот. Може да ни служи во работите што ги правиме додека се движиме низ животот во сите негови комплексности. Меѓутоа, она што сме во суштината е трајно, никогаш не се менува, никогаш не се развива, никогаш не расте, никогаш не умира, никогаш не се раѓа и никогаш нема никакви ограничувања.
Како се создава егоичното јас
Чувството за себе – егоистичкиот ум – е создадено од знаење, што е збир на мисли. Овој ум е ефект на психолошко условување од родителите, роднините, религијата, културата, наставниците и сите видови авторитети. Се мисли дека ние сме, спомени, односи, идеали, достигнувања, неуспеси и тело. Но, сето ова доаѓа и си оди, па за да знаеме кои сме навистина, мора да одиме подалеку од знаењето. Ова се постигнува преку процес на негација, кој на санскрит се нарекува нети, нети – „не ова, не ова“. Преку елиминација на сите работи што се непостојани – родени од набудување лишени од суд – откриваме што не сме; и со тоа, на крајот ја откриваме безимената, безоблична, безгранична, неопислива суштина на она што навистина сме.
Што сакам?
Ние мора да одлучиме што навистина сакаме од медитацијата, јогата или која било друга форма на медитативна практика.
Ако сакаме да бидеме посреќни, посмирени, посмирени, помалку стресни или да станеме подобра личност, тоа е прекрасно. Меѓутоа, ако целта е да се достигне суштината на она што навистина сме, тогаш можеби ќе треба да заземеме поинаков пристап – патот по кој поретко се оди. Ако не одиме по овој пат, сè што мислиме за просветлувањето може да биде само одраз на нашето чувство за стекнатото знаење за себе. Суд кој произлегува од само-ограничувачката парадигма позната како умот.
Просветлувањето не е прашање на постигнување туку отстранување на целото знаење и мисли. Тоа е основната точка на сè што постои и она што е пред самото постоење.
УСЛОВИ ЗА ПРЕЗЕМАЊЕ
Текстовите и останатите материјали што ги објавува Омниа.мк се авторски. Крадењето авторски содржини е казниво со закон. Бесплатно преземање е дозволено исклучиво на 20 отсто од содржината со задолжително цитирање на медиумот и хиперлинк до оригиналната содржина на Омниа.мк.
